متاسفانه در روزهای اخیر اعلام رضایت در پای چوبه دار به بهای دریافت مبالغ هنگفت و غیرمنطقی باب شده است. بسیار پیش آمده که شخصی به بهای دریافت میلیونها تومان از خون برادر،خواهر، همسر و یا اولاد خود گذشته و برای دریافت آن مبلغ شرط زمانی غیر معقول تری نیز اضافه میکند. در ماههای اخیر بارها شاهد تلاش بچه های وبلاگستان فارسی برای کمک به یک محکوم زیر تیغی که در صورت عدم جمع آوری دیه 100 و یا 200 میلیونی طلوع فردایش را نمی دید، بوده ایم.
به احتمال غریب به یقین شخصی که مرتکب یک قتل شده گناهکار و مستحق مجازات است. اما حتی بر فرض بر اینکه اعدام روش معقولی برای مجازات قاتل است، آیا میتوان گفت که مجازات هر قتلی اعدام است؟ سریال زیر تیغ را به خاطر دارید؟ از قانون که بگذریم، آیا در دادگاه عقل و وجدان شما مجازات محمود (پرویز پرستویی) اعدام بود؟ حال اگر قبول کنیم که مجازات قاتلی اعدام باشد آیا درست است که بتوان بر سر جان او معامله کرد؟ در سالهای گذشته یکی از انتقادات شدید به موضوع فروش خدمت وظیفه این بود که افراد ثروتمند میتوانند دو سال عمر فرزند خود را با پرداخت پول بخرند و افراد قشر متوسط مجبور به گذراندن 2 سال عمر خود برای خدمت اجباری به میهن خود میباشند. نظر آن منتقدین درباره فرد بی بضاعتی که به علت عدم توانایی پرداخت 50 میلیون تومان شاهد تاب خوردن فرزند خود بر بالای دار بوده است و مقایسه آن با قاتلینی که بعضا خطاکارتر بوده اند و تنها به دلیل توانایی مالی و پرداخت میلیونها تومان قادر به گرفتن رضایت از شاکی خود بوده اند و از مجازات رهایی جسته اند، چیست؟

آیا وقت آن نرسیده که وزارت دادگستری ایران سقفی را جهت طلب دیه برای اولیای دم در نظر بگیرد؟ تا کی میخواهیم بر جان انسانها تجارت کنیم؟ آیا درخواست مبالغ آنچنانی به نوعی تجارت بر سر جان انسانها نیست؟

لینکهای تکمیلی:

سینا پایمرد، محکومی که به دلیل آماده نبودن مبلغ دیه 150 میلیونی چند بار به پای چوبه دار برده شد و هر بار در آخرین لحظه و پس از روبوسی با مرگ مهلتی دوباره برای تهیه مبلغ درخواستی گرفت


عدم توان پرداخت دیه یعنی اعدام؟

دختر 15 ساله اى كه مادرش ريز چوبه دار ايستاده : " جان مادرم را بخرید"